شاید وقتی دیگر

سال های زیادیست که از غربت به غربت قریبی آمده ام. طعم خوندن با لذت و تمام وجود ازم رخت بربسته. قبلا خیلی می خوندم. کتاب زیاد دوست داشتم ولی اینجا دیگه اون طعم نیست. اوایل یک چندتایی رمان خوندم اما بعد دیگه گرفتاری ها چنان زیاد شد و عادت به خوندن در اینترنت بیش و بیشتر، که لذت طعم کتاب های دوست داشتنی و صمیمی، ناپدید شد. کلا بی حس شدم. وقتی خبر میشی از چیزهایی که شاید ندانستنشان به، اونوقت اینجوری میشه. اگز نخوای تن به قضا بدهی، راهی جز نابودی نیست. باید زندگی می کردم. وابستگانی داشته و دارم که موظف می دونم خودم را. و این شد که چنین شد.

روزگار عجیبی که در آن می زی اییم! (اینجوری نوشته میشه؟؟!) ایران، کشوری که اولین قربانی برای نابودی سرزمین ها شد، بود! و ما که قرعه به ناممون افتاد. بیچاره یا آواره؟ و من دومی را پیشه کردم. حالا خونه، زندگی، کار ... دارم اما آن جایی که طعم های خوشمزه را حس می کنه گم شده. غیب شده. نمی شناسمش. شاید ثانیه ای در سال یا چندین ماه یکبار بیاد اما خیلی خیلی خیلی کوتاه است. بی طعمی! خودمم مقصرم. اقبالمم همین طور.

راستی امسال سرما شکیبایی کرد و دقیقا روز اول ژانویه سرد شد یعنی شبش و روز دوم برای اولین بار همه ی شبنم ها روی همه جا یخ زده بودند. امشب بادی نبود اما دما یک درچه زیر صفر بود و چون باد نداشت خیلی اذیتم نمی کردم. سرما کلی حال خوبم را خشک می کند و فسرده و خسته ام می کنه. مارتی هفته ای ده ها کار در مناطق گرم اپلای می کنه، البته که جوابی نمیاد، اگر هم بیاد لهجه اش باعث میشه که سستی طرف بیشتر بشه و به جایی نرسه. باورم نمیشه اما هم دوست دارم از این جا برم و هم دلم نمی خواد! عجیب از گذشته ها اینجا رو دوست داشتم و هنوز دارم گویی.

خسته ام و خواب دارم. یازده و رب شب گذشته. شاید وقتی دیگر..